Jan Kurowski urodził się 2 czerwca 1902 roku w Kłodawie, był synem Marianny i Andrzeja. W latach 20-tych XX wieku ukończył szkołę podoficerską na Wileńszczyźnie. Jako podoficer zawodowy (plutonowy następnie st. sierżant) od 1923 do 1939 roku służył w 85 Pułku Strzelców Wileńskich -19 Dywizji Piechoty, stacjonującym do wybuchu II wojny światowej w Nowej Wilejce (dziś dzielnica Wilna), gdzie mieszkał wraz z żoną Reginą z Ogińskich i urodzonymi w Nowej Wilejce synami Janem Zbigniewem (1929 – 1994) i Eugeniuszem Leszkiem (1931 – 2012).

W 1939 roku Jan Kurowski brał udział w Kampanii Wrześniowej jako zawodowy żołnierz walcząc w szeregach swojego macierzystego pułku, natomiast żona w sierpniu 1939 roku wraz dziećmi transportem kolejowym dotarła do Kłodawy. Kurowski po krótkim pobycie w niewoli niemieckiej wrócił do rodziny w Kłodawie. Tutaj w latach 1940 -1945 uczestniczył w działalności konspiracyjnej organizacji Związek Walki Zbrojnej (ZWZ), a następnie od lutego 1942 roku przemianowanej na Armię Krajową (AK). Podczas jednej z akcji został postrzelony przez niemieckiego żandarma z Koła, ranny trafił, pod nadzorem, do kolskiego szpitala. Ranę opatrzył lekarz chirurg Bernard Busz. Jego koledzy z AK zorganizowali śmiałą akcję uwolnienia Jana ze szpitala, która zakończyła się pomyślnie. Został wywieziony potajemnie ze szpitala uciekając przed aresztowaniem. Akcją dowodził Aleksander Świątek z udziałem Józefa Wojciechowskiego i innych. Ukrywał się w zakonspirowanym mieszkaniu w Barłogach (wieś w dzisiejszej gminie Grzegorzew), przebywał tam do momentu wyleczenia rany. Jednak wkrótce został aresztowany i osadzony w inowrocławskim więzieniu przez okres od 20.04.1941 do 21.05.1941.
Będąc w organizacji Jan Kurowski pełnił funkcję zastępcy komendanta na miasto Kłodawę podlegając pod obwód rejonu wschodniego, gdzie dowódcą i jego bezpośrednim zwierzchnikiem był Józef Jakubowski (1901 – 1969), nauczyciel i kierownik Szkoły Podstawowej pobliskiej wsi Górki. Trzeba nadmienić, że szwagier Jana Kurowskiego - Zygmunt Ogiński (osiadły po II wojnie w Brazylii), był członkiem drugiej organizacji działającej na terenie Kłodawy i okolic, jakim był Związek Podoficerów „Grom”. Po jego aresztowaniu w grudniu 1943 roku został skazany przez władze niemieckie na długoletnie więzienie wraz z Janem Kurkiewiczem i jego synami Henrykiem i Zenonem oraz Janem Gęgorkiem administratorem majątku Krzewata. Natomiast inny członek tej organizacji sierżant Józef Grzymski (sekretarz magistratu w Kłodawie) , został skazany na karę śmierci przez sąd w Dreźnie.
Po wojnie Jan Kurowski wstąpił do Milicji Obywatelskiej i został jej komendantem. W 1945 roku był w grupie założycieli Powszechnej Spółdzielni Spożywczej „Przyszłość”. Jego dalsze działania doprowadziły do powstania w czerwcu 1950 roku Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. J. Kurowski był burmistrzem Kłodawy w okresach: 20. 05. 1946- 10. 06. 1946 oraz 25.10 1947 – 11.12. 1948.
W 1953 roku małżonkom Kurowskim urodziła się córka Janina Grażyna.
Jan Kurowski zmarł 12 listopada 1958 roku w Kłodawie, jest pochowany na kłodawskim cmentarzu.

(Inf.: Andrzej Chwiałkowski)