Roch Szurgociński, syn Jakuba i Marianny z d. Rosiak urodził się w 1850 roku we wsi Kaleń, gm. Rdutów. Jako młody 14-letni chłopiec praktykujący u kowala w Folwarku Ciepliny (gm. Izbica) wstąpił do powstania. Był używany do czynności łącznikowych, bo jako młody chłopiec nie wzbudzał podejrzeń.
Przydzielony do grupy Taczanowskiego brał udział w potyczkach pod Uniejowem, Niewieszem, Skotnikami, Łęczycą, Łucynowem (pow. Koło), Jedwabną (pod Włocławkiem), gdzie został ranny w nogę odłamkiem granatu. Dostał się do niewoli, a następnie został zesłany w głąb Rosji pod Archangielsk. Tam przebywał 2 lata.

Po zesłaniu wrócił w okolice Kłodawy i pracował jako młynarz i cieśla. Ożenił się ze Stefanią Łuczak, z którą miał jedną, kaleką córkę. W Kłodawie kupił plac i pobudował dom.
W 1929 roku otrzymał prawa weterańskie, a w 1932 r. otrzymał Krzyż Zasługi Powstania 1863 r. 23 stycznia 1938 roku otrzymał z rąk Starosty Kolskiego – Wincentego Makowskiego order Polonia Restituta nadany przez Prezydenta Rzeczypospolitej.
Roch Szurgociński zmarł 17 maja 1938 r. jako ostatni weteran powstania styczniowego w powiecie kolskim. Pogrzeb weterana na cmentarzu parafialnym w Kłodawie w dniu 19 maja oprócz rodziny zgromadził tłumy ludzi, przedstawicieli władz i wojska, organizacje miejscowe i powiatowe ze sztandarami, liczne delegacje, harcerzy, młodzież i dzieci szkolne.
Źródło: „Gazeta Kolska” 05-06-1938, artykuł „Ostatni z ostatnich” – Józef Grzymski)