Pierwszych zmarłych zaczęto chować w tym miejscu w 1793 r., kiedy to król pruski Fryderyk Wilhelm wydał rozporządzenie, na mocy którego zakazano pochówków w kościołach lub w ich pobliżu. Cmentarz na planie kwadratu powstał na gruncie należącym do kłodawskiej parafii. W latach 1848 i 1866 był rozszerzany o kolejne fragmenty plebańskiego gruntu, w tym o ogród (w 1848 r.), osiągając powierzchnię 3 mórg (ok. 1,5 ha). Do 1916 roku poszerzono go o kolejną morgę. Cmentarz obwiedziony był początkowo od frontu barierami, po bokach rowem. Z biegiem lat front obwiedziono murowanym parkanem, boki zaś umocnieniem kamienno-ziemnym. Cmentarz utrzymywany był w porządku, wyznaczone były alejki i ścieżki, rosły na nim dzikie drzewa. Pośrodku stał krzyż drewniany wyniosły, z wizerunkiem Zbawiciela. Jak zaznaczył wizytator, groby kopane były porządnie, na głębokość 3,5 łokcia. Pieczę nad cmentarzem sprawował grabarz, któremu proboszcz zapewniał ogród, mieszkanie i wynagrodzenie.

Ogrodzenie cmentarza niszczało, dlatego w 1925 r. podjęto decyzje o wzniesieniu parkanu z cegły. Uzgodniono, że materiały budowlane (kamień i piasek) dostarczyć mieli właściciele furmanek. Samą pracą przy fundamentach zająć się mieli parafianie.  Prace pierwotnie zaplanowano na trzy lata, zaś koszt zamierzano pokryć ze składek parafian. Ks. Teofil Choynowski, proboszcz parafii, postanowił połączyć te plany z poszerzeniem cmentarza i rozpoczął starania o przydzielenie, w myśl konkordatu, odpowiedniej ilości ziemi na rzecz kościoła parafialnego z przeznaczonego do parcelacji majątku Kłodawa. Przyznana parafii ziemia, konkretnie dwa hektary, nie nadawała się jednak na potrzeby cmentarza grzebalnego. W tej sytuacji proboszcz zwrócił się do biskupa włocławskiego z prośbą o możliwość wykorzystania gruntów proboszczowskich na poszerzenie cmentarza. Otrzymawszy zezwolenie kurii biskupiej przystąpiono do zaplanowanych prac. Powstał Komitet Budowlany, który organizował kwesty uliczne (np. sprzedaż kwiatów). Zebrane pieniądze przeznaczano na budowę ogrodzenia wokół cmentarza. Ostatecznie całość prac przy ogrodzeniu, a także uporządkowanie nekropolii przeprowadzono w latach 1932–1935.
W roku 1977 rozpoczęto prace mające na celu położenie betonowych płyt chodnikowych w alejkach cmentarnych Prace związane z betonowaniem chodników trwały do początku lat osiemdziesiątych.   W regularnych odstępach czasu wyrównywano rzędy grobów w poszczególnych kwaterach. W latach osiemdziesiątych pojawił się pomysł na wykorzystanie niezamieszkałego domku grabarza jako „domu przedpogrzebowego”, w którym miały być umieszczane zwłoki przed pochówkiem. Pomocy w formie dostarczenia materiałów budowlanych (w miarę otrzymywanych przydziałów) udzielić miały Urząd Miasta i Gminy oraz kopalnia. Funkcję domu przedpogrzebowego budynek pełni do chwili obecnej. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX w. został wyposażony w nowoczesną chłodnię do przechowywania ciał zmarłych.

Bartłomiej Grzanka