Pierwszych zmarłych zaczęto chować w tym miejscu w 1793 r., kiedy to król pruski Fryderyk Wilhelm wydał rozporządzenie, na mocy którego zakazano pochówków w kościołach lub w ich pobliżu. Cmentarz na planie kwadratu powstał na gruncie należącym do kłodawskiej parafii. W latach 1848 i 1866 był rozszerzany o kolejne fragmenty plebańskiego gruntu, w tym o ogród (w 1848 r.), osiągając powierzchnię 3 mórg (ok. 1,5 ha). Do 1916 roku poszerzono go o kolejną morgę. Cmentarz obwiedziony był początkowo od frontu barierami, po bokach rowem. Z biegiem lat front obwiedziono murowanym parkanem, boki zaś umocnieniem kamienno-ziemnym. Cmentarz utrzymywany był w porządku, wyznaczone były alejki i ścieżki, rosły na nim dzikie drzewa. Pośrodku stał krzyż drewniany wyniosły, z wizerunkiem Zbawiciela. Jak zaznaczył wizytator, groby kopane były porządnie, na głębokość 3,5 łokcia. Pieczę nad cmentarzem sprawował grabarz, któremu proboszcz zapewniał ogród, mieszkanie i wynagrodzenie.
więcej