Józef Grzymski, syn Franciszka i Magdaleny, urodził się 19 marca 1901 roku we wsi Białków, gm. Kościelec.
W czasie pierwszej wojny światowej Józef Grzymski wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej działającej w rejonie Koła. W dniach 10-11 listopada 1918 roku brał udział w rozbrajaniu Niemców w Kole w oddziale Adama Borkiewicza. Krótko po tym wstąpił do 31 Pułku Strzelców Kaniowskich. Razem z tą jednostką brał udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami i przeszedł szlak bojowy pułku w okresie wojny polsko- bolszewickiej w 1920 roku. Walczył pod Radzyminem i bronił Warszawy.

Roch Szurgociński, syn Jakuba i Marianny z d. Rosiak urodził się w 1850 roku we wsi Kaleń, gm. Rdutów. Jako młody 14-letni chłopiec praktykujący u kowala w Folwarku Ciepliny (gm. Izbica) wstąpił do powstania. Był używany do czynności łącznikowych, bo jako młody chłopiec nie wzbudzał podejrzeń.
Przydzielony do grupy Taczanowskiego brał udział w potyczkach pod Uniejowem, Niewieszem, Skotnikami, Łęczycą, Łucynowem (pow. Koło), Jedwabną (pod Włocławkiem), gdzie został ranny w nogę odłamkiem granatu. Dostał się do niewoli, a następnie został zesłany w głąb Rosji pod Archangielsk. Tam przebywał 2 lata.

Mieczysław Łoziński urodził się 25 stycznia 1925 r. we wsi Horodyszcze (obecnie Mirnoje) w okolicach Żytomierza na Ukrainie, na terenie dawnego Związku Radzieckiego. Zamieszkiwał tam przez 19 lat. W tym czasie ukończył dziewięć klas dziesięcioletniej radzieckiej szkoły średniej. Naukę odbywał w języku ukraińskim. Był naocznym świadkiem i ofiarą stalinowskiego terroru w latach 30-tych, także ludobójstwa dokonanego na Polakach w latach 1937-1938.

Jerzy Kurowski s. Franciszka urodził się 19 sierpnia 1935 roku we wsi Rakutowo (pow. włocławski). W 1940 r. zamieszkał w Kłodawie, gdzie skończył szkołę podstawową. Od najmłodszych lat interesował się matematyką. Szkołę średnią ukończył w Kowalu, a następnie naukę kontynuował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i Uniwersytecie Warszawskim.